Time flies when you're having fun

De afgelopen vier weken zijn voorbij gevlogen. Ik weet het, de klok tikt altijd even snel, maar soms voelt het echt alsof ie een paar uur overslaat.
Wat een verschil met de eerste twee weken! Het is dus even geleden dat ik een blog heb geplaatst. Dit keer daarom maar geen dagelijks verslag, anders ben ik morgen nog bezig.

In de afgelopen weken zijn Mariët en ik vooral bezig geweest met het vertalen van kaarten en updates van families die Siam-Care ondersteunt. Met kerst krijgen alle sponsors een kaart van degene die ze ondersteunen, met een update (geschreven door Siam-Care) hoe het met de familie gaat.
Wij hebben alle Engelse vertalingen weer vertaald naar het Nederlands voor alle Nederlandse sponsors, en dat waren er nogal wat.
Maar euh, laat dat je er niet van weerhouden sponsor te worden… ;-)
Ook ben ik bezig geweest met het maken van een welkomstpakket voor eventuele nieuwe vrijwilligers/stagiaires. Aangezien ik wel een beetje met InDesign kan klooien, probeer ik daar iets leuks van te maken. Intussen heb ik ook wat andere grafische opdrachtjes gekregen, erg leuk!

Verder hebben we verschillende homevisits gedaan. Dit is altijd weer erg bijzonder. Met eigen ogen de mensen achter de verhalen zien en ontmoeten. Soms sta je echt versteld. Zo ook bij mijn sponsorfamilie. Mijn sponsorfamilie bestaat uit een broer en zus, Ed en Oad, allebei in de vijftig. Zij wonen vlakbij ons in de sloppenwijk naast de rivier.
(Als je langs de rivier loopt heb je trouwens echt het idee dat er tien stinkbommen af zijn gegaan, de geur is werkelijk niet uit te houden. Alleen al dat gegeven maakt dat je respect hebt voor de mensen die in zo’n leefomgeving kunnen wonen.)
Oad heeft een hersenverlamming waardoor hij niet kan lopen en niet goed kan bewegen en praten. Maar Ed, zijn zus, die kan niet zien, zij is namelijk blind!
En deze twee wonen samen, kan je het je voorstellen?!
Ongelooflijk dus, maar ze doen het. Oad heeft de ogen en Ed de mond, zeggen ze zelf.
En daarmee redden ze het. Wat een bijzonder stel!
Fantastisch om ze persoonlijk te kunnen ontmoeten en geïnspireerd te raken door hun positiviteit.

Daarnaast hebben Mariët en ik samen met twee Thaise collega’s een keer op zaterdag een fondsenwervingsactiviteit gedaan. Dat houdt in: met een soort van collectebus drie uur in de brandende zon, lachend ‘sawadee kha’ zeggend op een lokale markt staan. Je zou zeggen, daar verdien je toch geen ene fluit mee. Maar het tegendeel bleek waar, in totaal hebben we zo’n 5150 baht verdiend, dat is ongeveer €135,-. Zeker voor Thaise begrippen is dit een prima bedrag, waar je veel mee kunt.

Vorige week hebben we de week in Mukdahan doorgebracht. Dit is een plaats in het noordoosten van Thailand, tegen de grens van Laos. Mukdahan is een van de drie locaties van Siam-Care. (Pang Nga is de andere.)
In Mukdahan zouden verschillende homevisits in beeld worden gebracht door twee professionele documentairemakers. Daarnaast zou er een driedaags trainingskamp gehouden worden voor en door studenten die Siam-Care ondersteunt.

We vertrokken zondagnacht met de auto rond 5.00 uur met acht personen, waaronder de twee jongens Kelder en een hele berg koffers en kleding voor arme families.
Dat is inderdaad behoorlijk proppen! Maar ook hierin kun je flexibel zijn. En ik geef toe, het was best wel erg gezellig met een jongetje op schoot.
Rond 15.30 ’s middags kwamen we aan. In tegenstelling tot Bangkok, was Mukdahan groen en fris. Een prachtige omgeving vol met beboste bergen.
Ons ‘appartementje’ kon je wel vergelijken met onze eerste overnachting in Ko Samui, lekker primitief dus. Een matras op de grond en een koude douche. Maar, in ieder geval zonder kakkerlakken! Geen levende tenminste…
’s Avonds zijn we richting de rivier Mekong gegaan en hebben daar van het uitzicht genoten: Laos! Je kon het zo zien liggen. Met een soort waas boven de rivier had het een magische uitstraling. Ook heb ik daar genoten van mijn eerste krokante sprinkhaan. Aanradertje!

Dinsdag, woensdag en donderdag zijn Mariët en ik mee geweest met homevisits.
Mariët heeft toen ook haar sponsorfamilie ontmoet, een hardwerkende moeder en dochter die vanuit Laos hierheen zijn gekomen en daardoor geen ID hebben.

Donderdagavond kwamen de eerste studenten al aan en vrijdagochtend begon het kamp. Ze kregen training over o.a. (jezelf) presenteren, zelfvertrouwen krijgen, HIV/Aids. Eén van de studenten loopt stage bij Siam-Care in Mukdahan en zij had het grootste gedeelte van het programma zelf bedacht. Zij wilde op die manier ook echt een voorbeeld zijn voor de andere studenten, zodat meer studenten zich vrijwillig gaan inzetten voor de stichting.

Mariët en ik gingen vrijdagochtend met de groep van de heenreis naar een nationaal park. (Wij hadden verder namelijk geen taken tijdens de trainingen.) Ook hier weer schitterende uitzichten. Alleen kwamen we wat bedrogen uit met de 500m hoge waterval. Na een moeizame tocht (met slippers) door een vrijwel onbegaanbare jungle met glibberige stenen kwamen we er achter dat de waterval een miezerig sliertje vocht was. Met de zon op onze rug klommen we weer terug naar onze auto, op weg naar een foodcorner. Je kunt je voorstellen hoe het colaatje met ijs smaakte.

Zaterdagochtend waren Mariët en ik uitgenodigd bij de vrouwelijke pastor van een plaatselijke gemeente. Zij geeft elke week Engelse les in de kerk aan een klas met ongeveer 15 man, leeftijden variërend van 5 tot 28 jaar. Er werd ons verteld dat de leerlingen het lastig vinden om met buitenlanders Engels te praten en daarom was aan ons de vraag of wij daarin wat wilden oefenen. Gewoon wat kleine gesprekjes voeren. Piece of cake, toch?
Maar dat bleek niet helemaal de bedoeling te zijn, want de pastor moest de lunch klaarmaken, dus wij mochten de les gaan invullen! Euh…
Op de een of andere manier is het ons toch gelukt en we hebben hun Engelse vocabulaire op een speelse manier uit weten te breiden. We hadden samen met de leerlingen een hoop lol en vonden het super gaaf hen hiermee een beetje te kunnen helpen!

Terug bij het kamp. Naast het nuttige gedeelte was er ook veel ruimte voor plezier. Zo hebben we o.a. Ligretto gespeeld met wat studenten, ook een manier om te communiceren. ;-)
Op de ‘bonte avond’ hebben we Koreaans gebarbecued, wat niet altijd even goed ging (lees: ons gourmetstel-ding viel verschillende keren met hete soep op de grond) en daarna hebben we samen karaoke gedaan. Die Thaien zijn dan wel rustig en bescheiden, maar losgaan kunnen ze zeker! De ene na de andere swingde de pan uit!
Prachtig om te zien! Alleen konden ze de kabouterdans niet echt waarderen. Ze moesten ineens massaal afruimen en afwassen…

Zondag waagden we ons aan de terugreis. Gelukkig wisten we van tevoren niet waar we aan begonnen. We vertrokken ’s morgens rond 9.00 uur en we waren, houd je vast, de volgende dag om 1.00 uur ’s nachts thuis. Ja, reken maar even goed.
De heenreis vond ik zo’n knuffelbeertje op schoot nog wel gezellig, maar na 12 uur rijden wordt dat wel iets minder prettig. Toch ben ik blij dat ik in ieder geval niet hoefde te rijden. Jan Peter heeft bij iedereen wel respect afgedwongen.
De reis was trouwens verre van saai. Ik denk dat we onderweg wel zo’n zes ongelukken hebben gezien. En dan ook niet wat kleine blikschade, maar echt een passagiersbus op z’n kant in de berm, een auto volledig op z’n kop over de vangrail, een omvergereden brommer, etc. Niet echt een pretje om te zien. Het enige voordeel is dat onze chauffeur daardoor genoeg geprikkeld werd om alert te blijven.
Daarnaast zijn er verschillende zeer uiteenlopende onderwerpen ter sprake geweest, van de vraag of de ware bestaat tot sausages en van Liberië tot Talitha Nawijn.
Kortom, moet je bij zijn geweest!

Ook bij deze wil ik degenen die gereageerd hebben op mijn vorige blog, bedanken. Leuk om te lezen en te weten dat jullie het waarderen!

Kus!

P.S. Nog een paar opvallende dingetjes:
- De kapper hier wast je haar alsof het een hoofdmassage is, een
kwartier lang genieten. Ik heb het zelf ondervonden.
- Veel Thaise mannen hebben hele lange pinknagels, ziet er nogal
ranzig uit. We dachten dat het was om lekker uit hun neus en oren
te kunnen pulken. Dat zien we ze namelijk regelmatig doen. Maar
ik las op internet dat het ook een statussymbool
kan zijn: geeft aan dat ze niet op het land werken. Nog een theorie
is dat het geluk brengt.
- De Thai hebben allemaal nicknamen. Zo heten ze bijvoorbeeld
officieel Rendang Lumpurian (ik noem maar wat), hun nickname is
bijvoorbeeld ‘Iphone’. Of ‘hond’. Geen grapje, deze namen worden
serieus gebruikt.
- Bijna alle westerse mannen die je hier ziet zijn dikke, rood huidige,
blonde of kale mannen, met een of meerdere tattoos en een
paar foute gouden ringen. Waarom krijg ik hier niet echt een goed
gevoel bij…
- De stations en metro’s zijn hier super schoon, omdat ze er niet
mogen eten/drinken.